Płocki Klub Mangi i Anime "ShiroIguru"

Dobra, wszystkie posty z tematu o Diablo przeniesione tutaj. Niech żyje boska moc moderatora!

Obiecałem jakiś czas temu minirecki kolejnych gier, ale nie miałem zbytnio czasu na ich przygotowanie, zatem będę umieszczał je pojedynczo. Na pierwszy ogień idzie jedna z najlepszych polskich gier, czyli...



Wiedźmin 2: Zabójcy Królów, podobnie jak jedynka (którą kiedyś jeszcze tutaj ocenię), jest grą cRPG opartą na serii książek Andrzeja Sapkowskiego (genialnej serii, swoją drogą). Głównym bohaterem jest Geralt z Rivii, białowłosy wiedźmin - najemny zabójca potworów.
O fabule nie będę zbytnio się rozpisywać, aby przypadkiem komuś nie zaspoilerować. A jest co spoilerować, gdyż fabuła jest bardzo ciekawa i pełna zwrotów akcji. Niestety, przez wartkość akcji gra traci na długości. I nawet questy poboczne (które nie opierają się na schematach pokroju "idź, zabij, wróć po nagrodę") wydłużają rozgrywkę jedynie trochę.
Kolejna cecha gry: nieliniowość. Podczas gry podejmujemy wiele trudnych wyborów moralnych, z których część wpływa na to, jak będzie wyglądać dalsza rozgrywka. W pewnym momencie gra, zależnie od wyborów, rozdziela się w dwóch zupełnie różnych kierunkach!
Świat przedstawiony jest stosunkowo wierny temu, co przestawił Sapkowski w swoich dziełach. Nie ma jednoznacznego podziału na dobro i zło, ludzie wyszydzają inne rasy, elfy i krasnoludy walczą o swoje prawa, zaś poddani spisują przeciwko władcom. Mimo to nie czuć typowej dla serii "słowiańskości".
W porównaniu do jedynki system walki jest dużo bardziej zręcznościowy i przypomina gry action RPG. Pod LPM mamy atak szybki, pod PPM - atak silny. Ataki możemy łączyć w kombosy. Podczas walk można także korzystać z pięciu Znaków: Aarda (taki force push, może wywołać oszołomienie), Igni (kula ognia), Quena (elektryczna osłona chroniąca Geralta), Yrdena (tworzy na ziemi magiczną pułapkę unieruchamiającą przeciwników) oraz Axii (pozwala na przejęcie kontroli nad przeciwnikiem). Podczas walki ważne jest, aby korzystać z przewrotów, które pozwolą na uniknięcie ataku wroga, oraz blokowania. Korzystanie ze Znaków oraz długie blokowanie zużywa wigor postaci, zatem nie możemy zaspamować wroga magicznymi atakami lub blokować bez końca.
Jak w każdym przyzwoitym erpegu mamy drzewko rozwoju, w które pakujemy punkty zdobyte przy wchodzeniu na wyższy poziom. Drzewko dzieli się na trzy główne gałęzie: szermierkę (wpływa na zdolności walki mieczem), magię (wzmacnia Znaki) i alchemię (większe buffy od eliksirów). Pod koniec gałęzi znajdują się umiejętności specjalne, które aktywujemy pod czas walki przyciskiem X. W przypadku szermierki jest to grupowy finisher, zaś magii - odpalenie Znaku Heliotropu, który spowalnia czas.
Ekwipunek Geralta dzieli się na: dwa miecze (stalowy na ludzi, srebrny na potwory), zbroję, rękawice, spodnie, buty oraz trofeum. Część elementów można znaleźć, część kupić, a niektóre trzeba stworzyć u rzemieślników. Aby stworzyć przedmiot, potrzebna jest receptura oraz odpowiednie składniki w odpowiednich ilościach.
Oczywiście umiejętności i ekwipunek są ważne, lecz wiedźmin wiedźminem słabym będzie bez eliksirów, które dają rozmaite efekty, np. przyspieszają regenerację zdrowia. Tworzymy je w specjalnym trybie medytacji (postęp w stosunku do jedynki - medytować można wszędzie, a nie tylko przy ogniskach lub domach przyjaciół) poprzez wybranie odpowiedniego przepisu (krok wstecz w stosunku do jedynki - alkoholi już nie ma, a składniki właściwie dobierają się same). Picie eliksirów także odbywa się w trybie medytacji (i kolejny krok wstecz - jest narzucone sztuczne ograniczenie: można wypić maksymalnie trzy eliksiry).
Wiedźmin 2 jest grą dość nierówną. Z jednej strony ma genialną fabułę, jest bardzo nieliniowy, walki są dynamiczne, lecz z drugiej jest krótki, nie jest tak klimatyczny i rezygnuje z dobrych cech poprzedniczki. Ostatecznie grało mi się bardzo dobrze, zatem grę polecam.
8/10

Weź, w końcu nie skończyliśmy naszego wiekopomnego projektu...

Dosłownie minutę przez rozpoczęciem pisania tego posta ukończyłem kolejną grę. Tym razem był to tytuł podobny do Wiedźmina 2: też cRPG, też na podstawie książek i też z ciężkim klimatem. Nie wiecie o jaką grę chodzi? Mówię o...




Gra o Tron to gra cRPG oparta na genialnej serii "Pieśń Lodu i Ognia" George'a R.R. Martina oraz serialu "Gra o tron". Fabuła gry nie wiąże się bezpośrednio z książkami i serialem, choć delikatnie zahacza o pierwszy tom i pierwszy sezon.
W grze mamy dwóch głównych bohaterów, którymi sterujemy w ich własnych rozdziałach. Jeden z nich to Mors Westford, dawniej jeden z chorążych Lannisterów, a obecnie członek Nocnej Straży. Drugi zaś nazywa się Alester Sarwyck, spadkobierca rodu Sarwycków i kapłan R'hllora. Obaj bohaterowie są ciekawi, a ich historie poznajemy z przyjemnością.
Fabuła i klimat to największe atuty tej gry. Podobnie jak w książce/serialu mamy mnóstwo intryg między możnymi, zaś wybory nie są jednoznaczne. A propo wyborów: jak przystało na grę cRPG wybory wpływają bezpośrednio na historię i rozgrywkę.
Właśnie, rozgrywka. Najbardziej kontrowersyjna sprawa według graczy, lecz według mnie nie jest tak źle jak piszą inni.
Mimo, że bohaterowie są narzuceni z góry, wybieramy dla nich klasę: trzy do wyboru dla każdego z nich. Jednak nie martwcie się, jeśli stwierdzicie w trakcie gry, że styl walki daną klasą wam nie pasuje. Przy awansie na bodajże 9. poziom możemy wybrać dodatkowe drzewko rozwoju oparte na umiejętnościach innych klas. 
W grze nie mamy zręcznościowego systemu walki, lecz turowy, oparty na liczbach. Mamy podstawowe statystyki takie jak siła, wytrzymałość, szczęście itp, drzewka umiejętności, statystyki dla władania różnymi typami broni oraz atuty i słabości, które trzeba odpowiednio zrównoważyć. Przy awansie dostajemy punkty, które rozdajemy w odpowiednie drzewka.
Zarówno Mors, jak i Alester, mają specjalne zdolności. Mors jest wargiem, zatem może wcielać się w towarzyszącego mu psa. Zwierzę może pomóc w trakcie walki, ale wcielając się w niego możemy wywęszyć ukryte przedmioty, wykonać zwiady i rozrywać przeciwnikom gardła po cichu. Za to Alester jako czerwony kapłan może dzięki swej magii ognia odnajdywać ukryte skarby i dźwignie, a w trakcie walki podpalać swoich przeciwników oraz leczyć siebie i towarzyszy.
Według mnie system walki sprawdza się, mimo częściowej toporności. Ponadto interfejs jest nieintuicyjny, zatem na początku dość ciężko manewruje się po ekranie ekwipunku czy dziennika. W dodatku praca kamery woła o pomstę do nieba...
Grafika zwykle stanowi dla mnie sprawę drugorzędną i tak też jest w tym przypadku. Według większości graczy oprawa graficzna jest brzydka, lecz dla mnie trzyma poziom.
Co by tu jeszcze... A, pewnym minusem są też miasta. Podczas gry możemy odwiedzić kilka miast, m.in. Królewską Przystań, lecz są one jedynie labiryntami wypełnionymi NPC'ami stojącymi w jednym miejscu i czasami rozmawiającymi między sobą.
Mimo tych minusów gra baaardzo mnie wciągnęła i polecam ją przede wszystkim fanom serii. Inni mogą zrazić się wyżej wymienionymi błędami.
8-/10

P.S. Tia, wiem, double-posty są zakazane, ale nie miałem wielkiego wyboru. Gdybym zedytował poprzedni post, nikt nie zauważyłby nowej recki.

Na silniku którego Wiesia? Na pewno nie drugiego, REDzi nie sprzedawali nikomu swojego Red Engine. Co do pierwszego... W sumie to możliwe.

Cholera, jaki ja głupi jestem... Przecież jak odpalam grę, jak wół jest napisane "UnrealEngine3"... Zatem GoT działa na najpopularniejszym obecnie silniku, nie zaś na Aurorze.

Jeżeli kogoś interesuje MMO to zapraszam na nowo otwarty Polski server gry ALLODS online.



Ja właśnie zacząłem grać i powiem że mnie zaciekawiła gra

Link do strony głównej gry: http://pl.allods.gpotato.eu/