Z biednej dziewczyny,
stojącej pod klatką,
w starych łachmanach,
z podartym plecakiem,
i deskorolką,
w bladej twarzy, ze łzami w oczach,
i poczochranych włosach,
która czekała,
na swojego dilera, myśląc;
że to jej tylko pozostało,
bo życie jej już dawno,
sens najmniejszy utraciło...
    Tyś!!! Mój aniele,
uczyniłeś z niej księżniczkę,
stojącą pod zamkiem,
w pięknej sukni,
ze złotą torebeczką,
i własnym powozem królewskim.
a na jej twarzyczce,
widniały różowe kolorki,
i która przykrywały,
długie, kręcone włosy,
zapięte w kokardkę...
A myśli, które nachodziły jej głowę,
brzmiały mniej więcej tak;
''Och mój książę! Kocham cię!
Przekroczmy dziś bramy ,
okrutnej i szarej rzeczywistości,
wyruszmy w marzenia '' a czemu?
    Ponieważ to jest sens jej istnienia,
kiedy wtulona jest w twoje ramiona,
lecz kiedy ona,
sama leży w łóżku,
demony z jej przeszłości,
nie dają jej spokojnie zasnąć...
i pryska czar twój w mgnieniu oka...